2; GEEN GEZICHT IS GEEN GEZICHT

Geen Gezicht is geen gezicht, en dat bevalt hem eigenlijk wel. Stiekem koestert hij juist die dingen die als zodanig worden afgedaan, de penseelstreek buiten de lijnen, de lach die onverwacht losbarst in een serieuze scène, of de buurtgenoot die steevast in een fluorescerend groene legging komt opdagen. Juist in die kleine eigenaardigheden en imperfecties onthult zich het menselijke. Toch lijken die unieke kenmerken steeds meer uit het zicht te raken.

De techniek heeft ons ingehaald en overtroffen. Ze is niet langer een eenvoudig hulpmiddel, maar neemt ons werk over op een manier die ons kleiner doet lijken. De apparaten om ons heen zijn sneller, sterker, preciezer en intelligenter dan ons. Daarom komt er letterlijk steeds minder uit onze handen; de kleding die we dragen, het voedsel dat we eten, de meubels waarop we rusten, maar in toenemende mate bijvoorbeeld ook de boeken die we lezen of de muziek die we luisteren. Zelfs het schrijven van een eenvoudig Sinterklaasgedicht, ooit een speels gebaar van genegenheid, laten steeds meer mensen liever over aan AI.

Hierdoor wordt het in de wereld om ons heen steeds drukker met objecten en maaksels waarin we menselijke eigenschappen zoals twijfel, impulsiviteit, kwetsbaarheid, dromerigheid, speelsheid, innerlijke wijsheid, echtheid, en intuïtie niet meer terugzien. En naarmate ze minder zichtbaar worden, verliezen ze ook hun waarde als maatstaf voor hoe wij onszelf begrijpen en waarderen. In plaats daarvan meten we onszelf steeds meer aan de principes van de techniek: effectiviteit, foutloosheid, snelheid, voorspelbaarheid, controle. En terwijl die standaarden stijgen, voelen we onszelf kleiner worden, ontoereikend, te beschaamd om nog onze eigen scheppingskracht te gebruiken. 

Geen Gezicht zet zich af tegen deze verstikkende norm. Wij vieren de kracht van menselijke energie, in al haar rommelige, onvoorspelbare pracht. Gewapend met rauwe stemmen, afgedankte materialen, lokale naaiclubs en menselijke eigenaardigheden creëren we ruimte voor wat vaak wordt afgedaan als ‘geen gezicht.’ De danspas die uit de maat springt, de stem die nét die hoge C mist, het verhaal dat improviserend een nieuw einde vindt—het zijn geen fouten, maar levendige uitingen van ons mens-zijn.

Bij ons telt niet ervaring, maar deelname. Het maakt niet uit dat het pas de eerste keer is dat je samen zingt, acteert of een decorstukken bouwt, jouw bijdrage is goed genoeg. Samen creëren we iets dat meer is dan de som der delen: authentiek, levend en écht. Wat wij maken hoort thuis op een festivalpodium, museum of in de bioscoop, niet ondanks, maar dankzij de menselijke imperfecties die erin verweven zijn.

De materialen die we gebruiken zijn gebruikt of afgedankt. Deze keuze is meer dan alleen duurzaam. Zoals het Japanse wabi-sabi de schoonheid van het imperfecte viert, omarmen wij de sporen van tijd en gebruik als een bron van creativiteit.

Geen Gezicht is een manifest voor de herwaardering van het menselijke. Wij tonen dat imperfectie niet iets is om te verbergen, maar om te omarmen. In het kwetsbare, intuïtieve en onvoorspelbare schuilt de essentie van het leven. Samen geven we dat een podium.